jueves, 22 de diciembre de 2011

AS MÁQUINAS DE ESCRIBIR DE 1º DA ESO

Este curso, coma os anteriores, propúxenvos ós meus alumnos de 1º da ESO, escoller entre outras tarefas, o deseño e elaboración dun bolígrafo.

Este traballo sempre tivo moi boa acollida, con resultados marabillosos como podedes ver nas imaxes. Irei engandindo máis fotografías porque teño moitísmos máis exemplos merecedores de ser amosados.

Teremos que buscar unha idea sinxela e levala a cabo co mellor resultado posible. O punto de partida e un canutillo de papel de xornal ó que lle podemos facer calquera intervención. Pintalo, pegarlle todo tipo de materiais, forralo, cortalo, convertelo noutra cousa... O importante e pararse a observar ó redor, inspirarse nos obxectos cotiás, pensar que todos os materiais, ata os refugallos, poden servir como instrumento para elaborar o noso deseño. Unha vez concretada a idea temos que poñela en práctica coidando os detalles. Pintando con xeito, recortando a modo, tratando que non se vexa o pegamento..., nunha palabra, sendo coidadosos e pulcros.

Esta é a miña proposta favorita así que agardo que moitos vos animedes a elixila. Sorte!!!






















Como teño memoria de peixe para os nomes propios, non sei quen son os donos destes bolis, póñolles cara, mais non son quen de lembrar os nomes e apelidos, así que se sodes tan amables de indicarmos ireillos engadindo...

viernes, 16 de diciembre de 2011

BONSOIR PARIS

Veño de atopar unha obra duns artistas franceses que vos teño que amosar canto antes: é unha pasada!!! Esta serie se chama "Duramen" e está composta por varias instalacións nas que ó ver a obra de lonxe semella pintura caendo ou chocolate derreténdose. En realidade estas esculturas están realizadas en madeira de distinto tipo. É un traballo espectacular do estudio Bonsoir Paris composto polo dúo de artistas Rémy Clémente e Morgan Maccari.

¿Non flipades??













martes, 13 de diciembre de 2011

FALSO GRABADO 2011

Este año, en 3º de la ESO, volvimos a trabajar el falso grabado. Es un ejercicio este que se nos resiste, siempre tenemos problemas y esta vez nos salieron peor que el curso pasado. Es una técnica que me gusta mucho pero no acaba de salir del todo bien. O nos falla el papel, o la pintura, o la cera de la vela. Las prisas de última hora también tuvieron que ver para que el proceso resultase fallido. Quizás con más paciencia habríamos pasado mejor la cera, respetando los contornos y protegiendo los colores para que no quedase tan sucio el resultado final.

De todos modos tampoco están mal del todo ¿no creéis?


DANIEL GARDA

ÁNGELA FACAL

ANDREA VARELA

FÉLIX VIQUEIRA

ELIZABET ZURRO

SARA EIRÍN

ÁLVARO MOL

NURIA LEMA

JOSÉ MANUEL SOUTO

IVÁN BARDANCA

CORAL COTELO

ALBA ABELENDA

sábado, 3 de diciembre de 2011

A CASA DA SEMANA - MÁRIO ROCHA








Portugal, país querido, admirado e frecuentadísimo por mín, está cheo de pezas arquitectónicas que me fascinan. Como xa hai moito tempo que non vos amoso ningunha vivenda, unha vez máis por falta de tempo, non de ganas, hoxe xa nos tocaba, así que imos coñecer unha obra do arquitecto Mário Rocha. (Con este nome tiña que adicarse á construcción)

Ver de cando en vez boa arquitectura é algo moi necesario para educar o gusto, igual que ver bo cine ou calquera mostra de arte ou cultura de calidade. Coñecer a historia da arquitectura axudará a evitar aberracións estéticas, por desgraza, tan comúns na nosa terra. Se nos afacemos a ver liñas puras, sinxelas, sen ornamentos innecesarios, aproveitando os materiais da contorna e sen estridencias, é posible que non se nos ocorra a marabillosa idea de facer na nosa vivenda un peche cheo de leóns de pedra (nas proximidades da miña casa hai unha), pintar a casa de violeta (a carón do insti temos unha mostra) ou rodeala con columnas tipo cariátide (esto non o vin pero aposto a miña testa a que existe).

Mário Rocha utiliza para pechar a casa, pedra da zona que está perfectamente integrada co resto dos materiais que utiliza como a madeira, o cristal ou o aceiro. Utiliza a cor branca, sempre é máis luminosa e racionalista, e vidros inmensos que comunican o interior co exterior. Ten algúns detalles que omitín porque, para o meu entender, afeaban a construcción pero, en xeral, os materiais están ben elixidos e é un tipo de vivenda que é máis asequible que outras que vos amosei noutras ocasións.

Casas para soñar ¿non si?

martes, 22 de noviembre de 2011

LEAH GIBERSON










He de deciros que últimamente me siento tan ocupada y cansada como no había estado hace mucho tiempo. Hago recados y pequeñas cosas en las que estoy ahora envuelta que me ocupan tardes y tardes, incluso pensamientos nocturnos, y que no me dejan ni un momento para cosas que tanto me gustan como es actualizar el blog. Las profes tenemos tantas facetas que la de blogueras, a veces, tiene que esperar unos días. Me gustaría mostraros más artistas geniales, más casas impresionantes, más obras sorprendentes pero cuando tengo un momentito para ello no tengo ni fuerzas. Esperemos que a partir de ahora vayan las cosas mejor, por ahora os dejo que disfrutéis con la obra de Leah Giberson.


Leah Giberson es una pintora americana que hace estas obras hiperrealistas tan evocadoras. Parte siempre de fotografías de lugares, casas u objetos que luego pinta con esa atmósfera de soledad y abandono con acrílicos, técnicas digitales y algún que otro bordado. Generalmente son escenas veraniegas captadas muy intensamente, parece que podemos sentir el calor del sol sobre la cara. Imágenes muy muy americanas, con esas caravanas típicas metálicas de formas redondeadas tan pop, atmósferas tranquilas, que hace inevitablemente que asociemos estas pinturas con momentos felices de relax y paseos por el campo. Además, plasma perfectamente los reflejos de la luz, del aire y de los objetos. Pinta casas solitarias, caravanas vacías, espacios sin gente pero todo envuelto de un curioso y alegre optismismo.

Me encontré su obra hace tiempo en alguna página y tardé unas semanas en volver a ubicarla y por fin os la puedo enseñar. Son chulísimas sus pinturas ¿verdad?


Im always amazed with Leah´s ability to capture a summer moment so vividly. Also, the reflections in the Airstream trailers are awesome. Her work falls somewhere between the worlds of photography, painting and collage. Leah Giberson begins each piece with photographs of seemingly ordinary and mundane scenes, which she then paints directly upon to distill and reveal the visually poignant moments that exist all around us, but are usually overlooked. There is a quiet anxiety and loneliness in these images of isolated houses, empty chairs, abandoned pools and vacant streets. Shadows loom from unknown/unseen sources, horizon lines become uncomfortably close, people are absent and geographic clues are obscured. Despite all this uneasiness, there is also a sense of bravery or at least a blind and determined optimism.